نا نوشته ها

من نمُرده ام . زنده و در کانون گرم خانواده نشسته کنار لپ تاپ و مشغول خواندن و حرف زدن با دوستان و عزیزان از راه دور می‌باشم . این روز‌ها در مهد کانون پرورش تکثیر کرونا زندگی می‌کنم و بعدش دوباره عازم شهر مازندران هستم(هتل ادیبی). شهر خالی از حجم و هیاهو مردم هستش انگار تو این شهر صدسالی هستش که از عید خبر نیس . تاثیر رسانه به قدر بالا هستش که مردم بیچاره تو خونشون مخفی شدن که یه وقت کرونا پیداشون نکنه چه تراژدی ترسناکی و غمگینی به مردم چیره شده .